Aan Tafel Met: chef Mounir Toub

Voor elke editie van ons LekkerVega Magazine gaat Elle van Rijn aan tafel met een bekende of iets minder bekende Nederlander. Voor de herfst-editie in 2023 is dat chef Toub Mounir. Een openhartig interview. 
 

Wie is toch die goedlachse kok met exotisch uiterlijk en Brabants accent die ons vanuit de Max tv-studio aanstaart? Voor LekkerVega krijg ik de kans het hem zelf te vragen. 

Mounir, vertel: waar kom je vandaan? 
Ik ben geboren in Eindhoven en woonachtig in Helmond. Ik heb een dochter uit mijn eerste huwelijk en twee kinderen met mijn huidige vrouw, de leukste vrouw die ik ken naast mijn moeder.  

Zij komt uit Vlaardingen, terwijl jij nogal verknocht bent aan Brabant heb ik begrepen. 
Dat ze uit Vlaardingen komt, maakt mij niks uit, maar ik had vanaf het begin aangegeven dat ik niet wilde verhuizen uit Brabant. Mijn ketting gaat 15 kilometer rond Eindhoven, verder wil ik niet weg. Mijn ouders wonen hier, mijn broers, mijn vrienden. Hier liggen mijn wortels en mijn werk. Ik vind afkomst of geboorteplaats niet belangrijk, maar wel dat ze moslim is, naast natuurlijk haar persoonlijkheid.  

Je bent zelf ook opgegroeid met de islam? 
Ja, ik ben opgevoed met de zachte hand. Mijn ouders waren duidelijk, streng zelfs, maar vanuit hun liefdevolle opvoedkundige rol, met de regels van de islam als basis. Daarom is het geloof voor mij ook veiligheid, herkenning, en liefde. Dat probeer ik mijn kinderen ook mee te geven. 





Toch speelt het geloof onder jongere generaties – en dan met name wat ik zie vanuit mijn christelijke achtergrond – een steeds kleinere rol. De kerken zijn leeg. Wat vind je daarvan?  
De samenleving is heel individualistisch geworden en dat vind ik echt een aderlating. Wij als mensen zijn sterker door verbinding met de schepper, maar ook zeker met elkaar, en verbondenheid vanuit het geloof is een van de mooiste dingen die er bestaan. Ik ben ervan overtuigd dat wij gecreëerd zijn door een schepper en dat we regels met elkaar hebben gemaakt om het leven makkelijker en aangenamer te maken.  

Wat voor vrouw is jouw moeder? 
Een voorbeeld van hoe een vrouw zou moeten zijn. Ze was er altijd voor ons, ze werkte keihard voor haar gezin, de gemeenschap, familie, vrienden en kennissen. Ze staat altijd voor iedereen klaar en cijfert zichzelf weg ten behoeve van iemand anders. Daar wordt ze zelf nog gelukkiger van dan ze al is.  

Zie je dat als een traditionele vrouwenrol? 
Nee, ik herken mezelf daar ook in. Ik wil er zijn voor anderen, ben graag nodig, heb een intrinsieke motivatie, blijf altijd naar het positieve kijken en ik werk vanuit liefde en geloof.  

Was je vader veel aanwezig in je jeugd? 
Eerst minder omdat hij vaak werkte. Mijn vader heeft zich letterlijk kapot gewerkt voor ons. Hij is daarin, zoals veel van die eerste generatie migranten, misbruikt. Hij is betonvlechter geweest, fysiek heel zwaar werk. De dag dat hij naar de dokter ging omdat de pijn in zijn rug onhoudbaar was geworden, bleek dat hij een driedubbele hernia had. Op diezelfde dag heeft zijn baas hem ontslagen. Hij is gewoon aan de kant geschoven. Toch heeft hij nooit geklaagd, niet over het kleine pensioen dat hij heeft overgehouden door dat ontslag of over de pijn waar hij nog steeds elke dag mee moet leven.  

Wat heftig voor je vader. Toch hebben vergelijkbare verhalen van gastarbeiders veel boosheid gecreëerd, met name bij de tweede generatie. Je hebt gezien hoe er misbruik van je ouders is gemaakt, je voelt je een tweederangsburger, hoe zouden we daarmee om moeten gaan als samenleving? 
Ik weet niet of we dat op kunnen lossen. Erkenning zou kunnen helpen, maar erkenning van wie? Dat weet ik ook niet precies. Mijn vader heeft geen rancune omdat hij zijn familie uit een lemen huisje in een stenen huis heeft kunnen plaatsten, omdat hij ons hier een goede toekomst heeft gegeven. Hij zegt letterlijk: als jullie het beter gaan doen dan ik, dan is het niet voor niks geweest.  

De houding van je vader heeft tot enorme ambitie geleid, kan ik dat stellen? 
Klopt, mijn werkethiek heb ik voor honderd procent ontleend aan mijn ouders. De vier kookboeken die ik heb mogen uitbrengen, hebben ze onder de tv in de kast staan. En daar zijn ze zo trots op.  

Over je kookboeken gesproken, waarom moest er ook nog het ‘Vega Arabisch’ kookboek komen?  
Omdat er behoefte aan is. Bovendien is er veel te doen tegenwoordig over het halal-slachten en dat betekent dat veel moslims ook kijken naar alternatieven. 

Vind je dat een goede ontwikkeling? 
Daar ga ik niet over. Wat ik probeer te doen is te laten zien dat er ook een heleboel alternatieven zijn vanuit de Arabische keuken. Het gaat over lekker eten in het leven, en dat kan ook zonder vlees of vis.  



Je bent wel echt een succesverhaal.  
Als ik kijk naar mijn omgeving, naar mijn broers, vrouw, vrienden en vriendinnen, ben ik echt niet speciaal. Ik doe wat ik leuk vind en heb wat bereikt door hard werken en studeren, maar ik vind niet dat ik iets heel bijzonders doe of ben. Maar in de huidige maatschappij waarin de schreeuwlelijkerds de meeste aandacht krijgen, vindt men mijn verhaal iets uitzonderlijks, terwijl eigenlijk die kleine groep probleemmakers de uitzondering is.  

In coronatijd ben je gaan koken met en voor daklozen voor de Stichting Springplank.  
Ja, wat is begonnen als een try-out opdracht van 2 maanden, heeft zich voortgezet en is uitgegroeid tot iets groots. In onze toptijd kookten we 500 maaltijden per dag voor daklozen en Oekraïense vluchtelingen. Op dit moment ben ik leidinggevende van 16 mensen. Veel van hen die binnen zijn gekomen als daklozen, zijn afkomstig uit de sociale opvang. Het idee is dat we in 2024 een restaurant gaan starten in Eindhoven, waar ik met voormalige daklozen ga koken en maaltijden ga verkopen aan omliggende gemeentes die bestemd zijn voor de daklozen, maar ook voor ouderen en voor de horeca. Dus ik wil mijn personeel verdubbelen. 

Wat bijzonder dat je je zo voor daklozen inzet! 
In 2007 heb ik mijn eerste huwelijk beëindigd, het ging niet meer. We hadden een hypotheek op onze naam staan die veel groter was dan ons huis waard was. In 2008 kwam de kredietcrisis er nog eens overheen, met als gevolg dat ik bijna een ton schuld had. Ik kon niet meer in mijn huis wonen, had een BKR-registratie en had geen recht op een huurwoning, dus dan sta je letterlijk op straat.  

En toen? 
Ik werd een bankslaper. Twee jaar lang heb ik gelogeerd op de stoffige bank bij een vriend, en dat voor iemand met een allergie voor huismijt, haha. 

Wat een heftige ervaring.  
Ik heb aan den lijve ondervonden hoe het is als alles ineens tegenzit, en je zomaar in zo’n situatie terecht kunt komen. En dan heb ik nog een goede sociale kring en familie die me hebben geholpen. Dus ik oordeel niet, iedereen heeft een verhaal. Dat kan een echtscheiding zijn of het overlijden van een partner, van een kind, er kan van alles gebeuren in het leven. En als je eenmaal in de ellende zit, is het heel moeilijk om eruit te komen.  

Er zijn geen shortcuts in live, daar ben jij een voorbeeld van.  
Ja, de lange route, is de enige route. 

Wat zie je als je missie in het leven? 
Ik wil het leven van de mensen die op de een of andere manier met mij in aanraking komen, makkelijker, leuker of interessanter maken. Dat kan door goed les te geven aan mijn leerlingen, door fijn samen te werken met mijn collega’s, door inspirerend te zijn op tv. Als ik iedereen iets moois en positiefs mee kan geven, ben ik gezegend.
Al hamdoelileh.